یادداشت ۵

اشتباه کردم و به اشتباهاتم اقرار اما چه فایده

وقتی دیدم فایده ای نداره اونو پیش خودم بد کردم بلکه بتونم خودم رو ببخشم ولی باز هم فایده ای نداشت و نداره

از همون اول می دونستم باید تا ابد با غمش زندگی کنم ولی خیلی احمقانه می خواستم ازش فرار کنم 

نمی دونستم که این غمم رو بیشتر می کنه 

نباید هیچوقت به چیزی غیر از اشتباهات خودم فکر می کردم

گفتم میخوام خودمو بکشم 

بعدا بهش گفتم که دروغ بوده ولی واقعی ترین حس زندگی ام بود

واقعی بود وقتی گفتم نمی تونم با این غم و عذاب زندگی کنم 

بعد از این حرفا بهم زنگ زد و آرومم کرد ولی من احمق به جای اینکه تمومش کنم و برم پی بدبختی هام همه چیز رو واسه دوتامون خراب کردم 

نباید پیگیر می شدم

نباید اونو بد جلوه می دادم 

همه اش تقصیر خودم بود

از اولش هم می دونستم

ولی کور و کر شدم چون تحملش واسم سخت بود 

با اینحال میدونم که هر چی سرم اومده تقصیر خودمه 

الان تنها چیزی که میخوام اینه که اون حالش خوب باشه

میدونم نیست و نباید هم باشه 

ولی چیزیه که از عمق وجودم میخوام 

میخوام آدم بهتری بشم 

میخوام جبران کنم ولی نمیدونم راهی واسش هست یا نه؟

بهترین روزای زندگیم رو با اون بودم 

هیچوقت اونقدر احساس آرامش نکرده بودم

و تلخ ترین روزام هم با خودش بود

هیچوقت اونقدر گریه نکرده بودم

هیچوقت اونقدر عذاب نکشیده بودم

هر چقدر هم که عذاب بکشم باز هم وجدانم آروم نمیشه 

نمیتونم با خودم کنار بیام 

با اینکه نمیدونم چی میخوام بهش بگم ولی خیلی دوست دارم باهاش حرف بزنم، اون اینو نمیخواد و منم نمیخوام با زنگ زدن بهش اذیتش کنم

آرزوم اینه بتونم خیلی عادی باهاش حرف بزنم و فقط احوالش رو بپرسم.

ولی اینکه به آرزوم نرسم اذیتم نمیکنه دیگه

چون از خودم راضی نیستم و ترجیح میدم بیشتر عذاب بکشم 

وقتی بهم زنگ زد دوست داشتم بیشتر باهاش صحبت کنم ولی می ترسیدم چیزی بگم

خیلی می ترسیدم و نمیدونم از چی

شاید از اون

شاید از خودم

نمیدونم

نمیتونم از فکر کردن بهش دست بردارم 

شاید بتونم بعضی وقتا خودمو آروم کنم و برای لحظه ای رها بشم ولی وقتی دوباره یادش میوفتم ناراحتیم بیشتر و بیشتر میشه

کاش راهی وجود داشت 

دیگه اصلا واسه خودم ناراحت نیستم 

از ته دل میخوام خودم رو به فراموشی بسپرم

هیچوقت تو زندگیم به اندازه وقتی که رفت احساس تنهایی نکرده بودم

تازه فهمیدم چقدر دوستش داشتم و چقدر بی ملاحظه و خودخواه و احمق بودم.

میدونم از دست دادمش

ولی هنوزم دوستش دارم، نگرانشم و فراموشش نمی کنم.

یادداشت ۴

خیلی وقت بود که به این وبلاگ سر نزده بودم اصلا انگار فراموشش کرده بودم و وقتی دوباره بعد از دو سال اومدم و یادداشت های قبلی رو خوندم حس غریبی بهم دست داد

میل دوباره ای به نوشتن پیدا کردم و شروع کردم به نوشتن

این باعث میشه که همزمان با نوشتن بخوام دو سال گذشته رو مرور کنم و حالا که نگاه می کنم خیلی اتفاقا افتاده و خیلی تغییرات ایجاد شده

هم در من و هم اطرافم

تو این دو سال با آدمای متفاوتی آشنا شدم، از شهر های مختلف و حتی کشور های دور که خیلی جا ها بهم کمک کردن

آسیب زدم

آسیب دیدم

ولی هیچوقت خودم رو نبخشیدم

تو این دو سال شغل هایی هم داشتم

مترجم شدم، معلم شدم، کارگری کردم

به دختری که دوست داشتم آسیب رسوندم با اینکه هیچوقت قصدشو نداشتم

 آخرین بار که کنار هم بودیم با یه بوسه سرد بدرقه شد و اون شد آخرین باری که دیدمش.

پشت در حیاط محکم بوسیدمش

همون لحظه رابطه مون تموم شد و من اینو نمیدونستم

 خلاصه بعد از دو هفته من رفتم خدمت سربازی و الان ۶ ماهه که سربازم

الان مرخصی ام و حتی نمیخوام به خدمت فکر هم بکنم چه برسه درباره اش بنویسم 

تو این دو سال از آدمایی کمک و محبت دریافت کردم که قبل از این هیچ نسبتی با من نداشتن، شاید الآن هم ندارن و از خونواده م به جز تو مخی و ریدن تو اعصابم هیچی ندیدم

ولی بازم تنها کسایی ان که همیشه کنارم بودن.

تو این دوسال یه عشق دیگه هم داشتم 

کسی که منو اصلا واسه خودم نمیخواد ولی بازم تنهام نمیزاره هیچوقت 

 

هیچوقت اسمی واسش انتخاب نکردم 

ولی خیلی دوستش دارم

 تو این مدت کتابای خیلی خوبی خوندم مثل جنایت و مکافات 

برادران کارامازوف 

خاطره دلبرکان غمگین من

کالیگولا

جزیره

دمیان

انتظار ندارم کسی این وبلاگ رو پیدا کنه و بخونه ولی ممکنه واسه چند نفر بفرستم شاید دوست داشته باشن بخونن

 از این به بعد میخوام هر موقع دلم پر بود و سنگینی می کرد حرفای توش رو بیام اینجا بنویسم بلکه ذره ای آروم بگیره.

آیا سراسر زندگی تنها یک رویاست؟

بوسه بر پیشانیت می‌نهم
در این واپسین دیدار
بگذار اقرار کنم:
حق با تو بود که پنداشتی
زندگانیم رویایی بیش نیست
با این وجود گر روز یا شبی
چه در خیال ، چه در هیچ
امید رخت بربندد
پنداری که چیز کمی از دست داده‌ایم؟
گر اینگونه باشد
سراسر زندگانی رویایی بیش نیست.
در میان خروش امواج مشوش ساحل ایستاده‌ام
دانه های زرین شن در دستانم
چه حقیر!
از میان انگشتانم سر می‌خورند
خدایا ! مرا توان آن نیست که محکم‌تر در دست گیرمشان
یا تنها یکی از آنها را از چنگال موجی سفاک برهانم؟
آیا سراسر زندگانی
تنها یک رویاست؟

Edgar Allan Poe

 امروز یکی از همسایه هامون که مادر دو تا بچه است خودکشی کرد.  خودشو آتیش زد تقریبا صد درصد سوختگی داره، پسرش که سن زیادی نداره شاهد ماجرا بوده و به سختی موفق میشه خاموشش کنه ولی کار از کار گذشته.

جایی که من زندگی میکنم خودسوزی زن های متاهل مسئله تازه ای نیست ، اینجا هر کی خودکشی میکنه بعدش میپرسن چرا این کارو کرد و تنها جواب اینه که دیگه تحمل نداشت انگار ما به دنیا اومدیم که فقط تحمل کنیم و هیچوقت قرار نیست هیچ چیزی از زندگیمون بفهمیم، به جز بدبختی و درد و افسردگی و اعتیاد چیزی نصیبمون نمیشه.فقط صبر فقط امید فقط توهم.

خیلی غمگینم

حضور

 تغییر آسان نیست همانگونه که یک دقیقه تنفس نکردن دشوار است.نفس همواره سرکش است و استوار ایستاده است.مبارزه کارساز نیست،باید از دری دیگر وارد شد و قواعد را تغییر داد.صلح ممکن نیست و جنگ نابودگر است.باید رها کرد و رها شد. پرچم سفید را دفن کن و سلاحت را زمین بگذار. اکنون تنها حضور داشته باش و تماشا کن نفست را که می خندد،داد می زند و معرکه می گیرد  اما کسی به او اهمیتی نمی دهد.همه تنها تماشا می کنند و می گذرند.در نهایت او نیز آرام می گیرد ،رو به سوی تو می کند و خیره چشم های تو را می نگرد،او در چشمان تو نمایان می شود و تو در چشمان او.دیگر تحرکی نیست،زمان متوقف می شود و آن لحظه به درازای ابدیت ادامه می یابد.بعد از این باران سهمگین نوبت به برف است. اکنون می توان زندگی کرد هنگامی که دانه های برف آرام و آهسته همه چیز را می پوشانند. حال دیگر قضاوت ممکن نیست زیرا چشم ها بی مصرف اند و سخن گفتن ممکن نیست زیرا صدای سکوت همه چیز را در بر گرفته.
اکنون وقت بودن است.

سفر

 توی یه فروشگاه یا یه همچین جایی بودم که یه نفر وارد شد و آروم به سمتم اومد نمیتونم بگم زن بود یا مرد ولی خیلی دوستانه رفتار میکرد یه دفه دیدم داره شروع میکنه به تغییر شکل دادن و من از ترس فرار کردم و اونم دنبالم افتاد و هر بار که به پشت سرم نگاه میکردم میدیدم که شکل جدیدی پیدا کرده بالاخره رسیدم به خونه رفتم تو درو قفل کردم ولی پشت پنجره بود و سعی میکرد بیاد داخل ، بالاخره وارد شد و من اینبار از در فرار کردم و رفتم رو بوم خونه ، شروع کردم به پریدن روی سقف خونه ها و مدام یه صدا تو گوشم میگفت : متاسفم "م" خیلی متاسفم.
بعد از اون همه تعقیب و گریز رسیدم به یه خونه که کنار خیابون اصلی بود نا خواسته و با سرعت زیاد از اونجا پریدم و افتادم کف خیابون.
یه نفر اونجا بود که داشت تمام ماجرا رو تماشا میکرد ، کمک کرد بلند شم ، وقتی رو پام وایسادم دیدم که مُردم و بدن بی روحم روی زمین افتاده و غرق خونه و کسی که دنبالم بود هم ناپدید شده.
اون مرد راهنماییم کرد ،ازش پرسیدم که الآن قراره چه اتفاقی واسم بیافته و گفت فعلا که هستی پیشمون تا ببینیم چی پیش میاد .
عموم رو دیدم که جلوی خونه نشسته بود و رفتم پیشش با همون اخلاق و لحن همیشگی اش ازم استقبال کرد و پرسید : از زندگی ات راضی بودی؟
جوابشو ندادم .
پرسید :فک میکنی زندگی سختی رو گذروندی؟
گفتم : آره به نظرم خیلی سختی کشیدم
گفت دیگه همه سختیات تموم شده دیدی آخرش راحت شدی.
همراه اون مرد دو تا کیسه انداختیم رو شونه هامون و رفتیم به یه خونه همون نزدیکیا که به نظر نیمه کاره میومد ولی به هر حال رفتیم تو و بهم گفت برم تو حموم و منم رفتم لباسامو درآوردم و آماده حموم شدم اونم با سطل آب میریخت رو بدنم 
بعد چند تا از دوستای قدیمیم اومدن و اونا هم شروع کردن به دوش گرفتن و همزمان با هم صحبت میکردیم همه خیلی سر حال بودیم به هیچی فکر نمیکردیم ومیخندیدیم،داشتیم آماده میشدیم از این سرزمین بریم.
همون لحظه بیدار شدم و دیدم همش یه رویا بوده.
تو تمام این مدت بهترین حس عمرم رو داشتم انقدر احساس سبکی میکردم که میگفتم الآنه از زمین بلند شم،واقعا فکر میکردم مُردم و خوشحال بودم.
ای کاش رویا نبود.

شارل بودلر

 

این اندوهِ غریب از کجا آمده است

 

می‌گفتی: «این اندوهِ غریب از کجا آمده است
که چون دریا روی صخره‌های عریان و سیاه را می‌گیرد؟»
می‌گویم: از آن دم که دل یک‌بار کینه ورزد
زیستن دردی‌ست! این راز را همه‌گان می‌دانند
رنجی بسیار ساده و بی‌رمزوراز
و هم‌چون شادیِ تو در چشمِ همه عیان
پس ای زیباروی مشتاق، از پُرس‌وجو دست بدار
و کرَم نما آهسته سخن بگو، خاموش باش!
خاموش باش ای بی‌خبر! ای جانِ هماره‌ شیفته!
دهانِ شِکَرخند!
مرگ بیش از زنده‌گی
اغلب با رشته‌های ظریف ما را در بند می‌کشد
بگذار، بگذار تا دل‌ام از دروغی سرمست شود
چون رؤیایی شیرین در چشمانِ زیبای‌ات غرق شود
و در سایه‌سارِ مژگان‌ات به خوابی عمیق فرو رود

 

بیگانه

چه کسی را بیشتر دوست داری، بگو ای مرد رازآمیز؟ پدرت، مادرت، خواهرت یا برادرت را؟
نه پدری دارم، نه مادری، نه خواهری و نه برادری
دوستانت را؟
واژه‌ای را به کار می‌بری، که تا به امروز برایم گنگ مانده
وطنت را؟
نمی‌دانم کجای زمین است
زیبایی را؟
دوستش می‌داشتم اگر که الهه و جاودان بود
طلا را؟
آن‌گونه از آن بیزارم که شما از خدایان بیزارید
پس دلبسته چه چیزی هستی ای غریبه عجیب؟ 
دلبسته ابرهایم... ابرهایی که در گذرند، آن‌جا، آن بالا... ابرهای شگفت انگیز